رشد شهرنشینی انسان را غرق در محیط اجتماعی ساخته است. هرچقدر اجتماع برای انسان مفید و سودمند باشد، ما نمی‌توانیم زیان‌های آن را نادیده بگیریم. یکی از راه‌های کاهش این زیان، دوری از فضاهای اجتماعی‌ست و از طرفی دیگر انسان همواره مادر بزرگی را در ذهن خویش پرورش داده و علاقه‌مند است که به دیدارش برود: طبیعت. زمین.

در جوامع مدرًن طبیعت یکی از مکان‌هایی است که انسان را از اشتغالات روزانه خلاص می‌کند؛ اما همۀ مساله این نیست. گاهی طبیعت شکوه خود را هم به رخ می‌کشد. دیدن برگ‌های ساکت درختان جنگل زیر نور آفتاب، تا لحظات غروب خورشید در ابرهای یک سرزمین کوهستانی، همه‌و همه ما را به شگفتی وا می‌دارد.

گردشگری طبیعت شامل، گردش در محیط‌های طبیعی از جمله: کوهستان، جنگل، دریا، کویر و سایر مناظر طبیعی‌ست. طبیعت‌گردی سهمیه‌ای بیست درصدی در بازر گردشگری دارد. معمولا طبیعت گردی را سالم‌ترین نوع گردشگری می‌دانند و از لحاظ اقتصادی نیز آن را عادلانه‌ترین نوع سرمایه‌گذاری می‌توان دانست اگر برنامه‌ریزی‌های کلان گردشگری به درستی اتفاق بیافتد.

ایران از لحاظ تنوع محیط‌های طبیعی، جزء پنج کشور اول دنیاست و همین مساله موجب می‌شود که نیاز به توجه به این حوزه بیشتر محسوس باشد. از طرفی به طور طبیعی زیر ساخت‌های زیست محیطی مناسبی در کشور ایجاد نشده است.

نبود این ساختارها زنگ خطر بروز بحران را در محیط زیست به صدا درآورده است. بحران زیست محیطی نه تنها بر گردشگری تاثیر منفی خواهد گذاشت بلکه حیات بشری ما را هم به خطر خواهد انداخت. آلودگی شهرهای بزرگ یکی از نتایج بحران‌های زیست‌محیطی است.